კონფლიქტი  დნესტრისპირეთის  რეგიონში  წარმოადგენს „გაყინულ“ კონფლიქტს, რომელმაც  ძალალდობრივი  ხასიათი  მიიღო  1992  წელს, როდესაც ეთნიკურ  და  ენობრივ  ნიადაგზე  ერთმანეთს  დაუპირისპირდნენ  მოლდოვური  და  დნესტრისპირეთის შეიარაღებული  ძალები. 1993  წლიდან  იწყება  მედიაციის  პროცესი  ეუთოს(ევროპის  უსაფრთხოებისა  და  თანამეგობრობის  ორგანიზაცია), რუსეთისა და  უკრაინის  დახმარებით.  მოლაპარაკებების  პროცესი  აქტიურ  ფაზაში  შევიდა  2002  წელს, როდესაც  მედიატორებმა  დაპირისპირებულ  მხარეებს  შესთავაზეს  კიევის  დოკუმენტი,რასაც  არ  მოჰყოლია  საკითხის  საბოლოო გადაწყვეტა, რადგან  დაპირისპირებულ  მხარეებს  შორის  ვერ  მოხერხდა  შეთანხმება  კომპრომისულ  გადაწყვეტილებებზე  პოლიტიკური  სტატუსის  შესახებ. 2007  წლიდან  მედიაციის  პროცესში  აქტიურად  ჩაერთო  ევროკავშირი, როდესაც  რუმინეთი  გახდა  მისი  წევრი  და  დაუმეზობლდა  მოლდოვას.

ტერორიზმი ერთ-ერთი მწვავე პრობლემაა, რომლის წინაშეც კაცობრიობა დგას, უქმნის რა საფრთხეს მსოფლიოში მშვიდობისა და უსაფრთხოების დაცვას. ბევრი ქვეყანა დამოუკიდებლად თუ ერთობლივი ძალისხმევით ცდილობს ამ პრობლემის მოგვარებას, თუმცა მნიშვნელოვანი წინსვლა ნამდვილად არ არის, რაც მთელი რიგი მიზეზებით არის განპირობებული. სახელმწიფოები არა მხოლოდ იბრძვიან ტერორიზმის წინააღმდეგ, არამედ ზოგჯერ ჩართულებიც კი არიან მასში, იყენებენ რა მას საკუთარი ინტერესებისთვის, როგორც პოლიტიკურ იარაღს. ბრიუს ჰოფმანი მასზე ამბობდა, რომ მომავალში იგი გახდებოდა  ერთ-ერთი ეფექტური გზა ძლიერი მეტოქისათვის ფარული ომის საწარმოებლად, მეზობელი სახელმწიფოს ან რეჟიმის დასამხობად.  ტერორიზმში სახელმწიფოს ჩართულობა სხვადასხვა დონეზე ხდება.

/ლევ სამოილოვი/

სამოილოვის აზრით, დამნაშავეობრივი სამყაროს შესწავლა ძველი დროიდან მოყოლებული დღემდე, არ ხდებოდა ობიექტურად: დოსტოევსკი, ტოლსტოი, ჩეხოვი და გორკი  დამნაშავეებზე საუბრისას ან რომანტიკულ ელფერს სძენდნენ მათ, ან აიდიალებდნენ. „ბლატნოი სამყარო - ეს დახურული ადგილია, სადაც გარემყოფებს არ უშვებენ მასში შესასწავლად და დასაკვირვებლად.“

ავტორი თვლის, რომ ამ კუთხით მას გაუმართლა.

ტერორიზმის ფენომენი მნიშვნელოვანი დებატების საგანია თანამედროვე საერთაშორისო ურთიერთობების მკვლევარებისათვის. ტერორიზმი არ წარმოადგენს მხოლოდ 21–ე საუკუნის მოვლენას და ის ანტიკურ პერიოდშიც უქმნიდა  საფრთხეს სახელმწიფოს და მათ ლიდერებს.

საერთაშორისო ურთიერთობების ისტორიის მანძილზე ტერორიზმს არ შეუქმნია მნიშვნელოვან საფრთხესახელმწიფოთათვის.  ცივი ომის დასრულებამდე სახელმწიფოების წინაშე საფრთხე ძირითადად მომდინარეობდა მათივე მსგავსი ერთეულების (სახელმწიფოების) მხრიდან.ვესტფალიური საერთაშორისო წესრიგის ძირითადი მონაპოვარი სწორედ გახლდათ, ის რომ საერთაშორისო ურთიერთობების ძირითად მოთამაშეებს სახელმწიფოები წარმოადგენდნენ, რომლებიც იყვნენ სუვერენულები, თანასწორუფლებიანი და მათ შიდა საქმეებში ჩაურევლობა გახლდათ ძირითადი ამოსავალი პრინციპი სახელმწიფთაშორისი ურთიერთობების.

იქედან გამომდინარე, რომ კოლონიალიზმის 600 წლიანმა ეპოქამ ძალიან მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა მსოფლიო ისტორიაში და დღესაც კვლავ გვევლინება ნეოკოლონიალიზმის სახით, გადავწყვიტე განვიხილო ის მთავარი საკითხები, რომლებმაც გამოიწვია აფრიკაში კოლონიური მმართველობის დაწყება, განვითარება, კვდომა და შემდეგ ახალი ფორმით  გამოჩენა.

კოლონიალიზმის ეპოქა აფრიკაში

1870- 1900 წლებში აფრიკა განიცდიდა ევროპელი იმპერიალისტების აგრესიას, დიპლომატიურ ზეწოლას, სამხედრო ინტერვენციას, რაც საბოლოოდ  დასრულდა დაპყობითა და კოლონიზაციით. მიუხედავად იმისა, რომ აფრიკელი ხალხი სხვადასხვა სახით უწევდა წინააღმდეგობას უცხოურ დომინაციას, XX საუკუნის დასაწყისში აფრიკის უმეტესი ნაწილი (გარდა ეთიოპიისა და ლიბერიისა) იქნა კოლონიზირებული ევროპელების მიერ.

გლოკალიზაცია ახალი ტერმინია, რომელმაც განსაკუთრებული მნიშვნელობა ბოლო ათწლელულის განმავლობაში შეიძინა. მისი გაგება მჭიდროდ უკავშირდება გლობალიზაციის მოვლენას, იმისათვის რომ გავიგოთ თუ რას წარმოადგენს გლოკალიზაცია, ჩავწვდეთ მის მახასიათებლებს და ამ ფენომენის გამომწვევ მიზეზებს, აუცილებელია გლობალიზაციის ცნების მიმოხილვაც.

ტერმინი გლობალიზაცია(მას სხვაგვარად მონდიალიზაციასაც უწოდებენ) 1990-იანი წლების დასაწყისიდან აღნიშნავს სრულიად ახალ ფაზას პლანეტის სოციალური, ეკონომიკური, ეკოლოგიური და კულტურული განვითრების თვალსაზრისით. აღნიშნული ფენომენი არ არის სწორხაზოვანი და შეუქცევადი, რაც იმას გულისხმობს, რომ არ არსებობს გლობალიზაციისთვის დამახასიათებელი კონკრეტული პირობები, რომლებიც ყველა შემთხვევაში უნივერსალური იქნებოდა, მეტიც, გლობალიზაცია ფართო გაგებით უნივერსალრი მოდელია, რომლის განხორციელებაც პრაქტიკულად შეუძლებელია, ის არის სოციალური კონსტრუქტი, ე.წ მოდელი იმისა თუ რა შეიძლება არსებობდეს იდეალური პირობების შემთხვევაში.

თითქოს ადვილია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა – საზოგადოებრივი მაუწყებელი უნდა იყოს საზოგადოებისათვის. თუ მოვიშველიებთ ტომ პეინის სიტყვებს, ის „უნდა ემსახურებოდეს საზოგადოებრივ მიზნებსა და მოქალაქეების ინტერესებს და არ უნდა იყოს ორიენტირებული პოლიტიკური ხელმძღვანელების ან ბიზნესმენების ინტერესებზე და მომგებიანობაზე“. თუმცა მე მგონია, რომ საზოგადოებრივ მაუწყებელს უფრო მეტი „მოეთხოვება“. თემის განხილვისას, ვეცდები მივიდე პასუხამდე, თუ როგორი უნდა იყოს საზოგადოებრივი მაუწყებელი საქართველოში. 

რა არის სოციოლოგია? მარტივი განმარტების დონეზე ეს არის მეცნიერება საზოგადოებისა და მისი შემადგენელი ჯგუფების და ჯგუფთაშორისი ურთიერთობების შესახებ. სოცილოგია, როგორც წესი, იყოფა ორ დიდ ჯგუფად: თეორიულ და პრაქტიკულ სოციოლოგიად. ორივე მათგანი უაღრესად ფართოა, უამრავი ქვე მიმდინარეობით. როგორც სოციოლოგს, ძალიან კარგად მესმის პრობლემური საკითხის დავიწროვების აუცილებლობა, ამიტომ ჩემს ესეში ყურადღებას გავამახვილებ პრაქტიკულ სოციოლოგიაზე, კიდევ უფრო თუ დავაზუსტებ, პარაქტიკული სოციოლოგიის როლსა და გამოწვევებზე წინასაარჩევნო პერიოდში.