კითხვაზე, რომელიც თემის სათაურად ავირჩიე, ალბათ, ადამიანთა უმრავლესობა ავტომატურად გასცემს პასუხს - კი. მეც იგივეს ვუპასუხებდი მანამდე, სანამ ამ თემის წერას დავიწყებდი, მაგრამ ახლა ვეცდები საპირისპირო დავამტკიცო. პასუხი - არა - გამიჩნდა მას შემდეგ, რაც მოვუსმინე უდაოდ მიკერძოებული (ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასეა) ჟურნალისტის დავით პაიჭაძის დიალოგს საპირისპირო პოზიციაზე მყოფ არჩილ კბილაშვილთან და გადაცემის დასასრულს მივხვდი, რომ მიუხედავად სუბიექტურობისა, მე, როგორც მაყურებელი, სრულად ინფორმირებული დავრჩი.

დღეს 28 თებერვალს, როცა გაზაფხულის შემობიჯებამდე საათებიღა რჩება, თსუში არავის აქვს ხმაში ნარნარი და გულში სითბოს განცდა. დღეს გამორჩეული დღეა! როდესაც სტუდენტ ბაჭიებისა და მგლების როლ მოდელებს რაღაც უცნაურ მხეცად გარდასახვა უწევთ და ერთმანეთს არაფერში უდებენ ტოლს. დღეს ადმინისტრაციული რეგისტრაციაა, გადარჩება ის, ანუ კრედიტების სასურველ რაოდენობას აიღებს, ვინც ყველაზე მეტად გულადი, იღბლიანი და შეუპოვარია! უმრავლესობას არც წინა ღამეს ჩატარებული სპირიტუალური სეანსები შველის და არც დემონებისთვის ფრთოსნების მსხვერპლად შეწირვა. ვინც სასურველ ექვსვივე საგანს აიღებს თან ისე, რომ ცხრილში არ დაემთხვევა, ის მომავალში ლატარიას ხშირად თამაშობს და მოგების სხვებზე მეტი შანსი აქვს.

დღე  აზრით  იწყება,  დილა - სიახლით.  ახალი  ფიქრითა  და  განცდით.  ახლის შეცნობით.   შემდეგ  დგები.  იცვამ.  იბან ხელ-პირს.   ეს  ხომ  უკვე  ტრადიციაა?!  (თუ  ვინმე  არ  იბანს  ხელ-პირს,  ან  რამეს  თავისებურად  აკეთებს,  ესეც  ტრადიციაა,  ინდივიდუალური.)  იმ   შორეული  კაცობრიობის  გამთენიისასაც,  პრეისტორიულ  ხანაში,   რასაც  საქმეში  ჩახედულმა  მკვლევარებმა  და  ისტორიკოსებმა  დასაბამი  უწოდეს  და  ჩვენც,  როცა  გვჭირდება,  ტრადიციულად  დასაბამს  ვუწოდებთ  ( თუ  რა  თქმა  უნდა  ვიცით ),   ყველაფერი  ახლის  შეცნობით  დაიწყო.  ინფორმაციის  დაგროვების  უმთავრესი  წყარო  დაკვირვებაა.  იმ  პირველთაგან  ერთ-ერთმა,  რომელიღაცამაც  დაკვირვებით  დაიწყო.  ჯერ  ალბათ  პირველ რიგში  საკუთარ  თავს  დააკვირდა.   როდესაც  ბევრი  იარა,  იარა,  იქ  ავიდა,  ის  გააკეთა  (პრინციპში  არც  აქვს  მნიშვნელობა  რა  გააკეთა ),  დაიღალა.  შემდეგ  დაჯდა.  დაწოლა  მოუნდა  და  ჩაეძინა.

შესავალიდღესდღეობით ტერმინებმა „ტერორისტი“ და „ტერორიზმი“ განსაკუთრებულად უარყოფითი ელფერი შეიძინა.  ცნობილი ხდება უფრო და უფრო მეტი ტერორისტული დაჯგუფება, რომელთაც აცხადებენ მსოფლიოს მტრებად, მშვიდობის დამრღვევებად და ა.შ. თუმცა, თავად ტერორისტები თვლიან, რომ ისინი იძულებულები არიან ამგვარი გზით იმოქმედონ და არსებული სისტემა თუ მდგომარეობა, რის წინააღმდეგაც ისინი იბრძვიან, საჭიროებს შეცვლას, რასაც ისინი ტერორისტული აქტებით ახორციელებენ. ასევე ისინი მიიჩნევენ, რომ მათი საქციელი კანონიერი და მორალურად გამართლებულია. ტერორისტები, როგორც წესი, იბრძვიან გარკვეული იდეის ქვეშ, აქვთ მიწისქვეშა დაჯგუფებები და მათი მსხვერპლი შეიძლება უდანაშაულო ადამიანიც გახდეს.

უკანასკნელი ათწლეულების განმავლობაში მომხდარ კონფლიქტებს შორის ეთნიკური დაპირისპირების სიჭარბემ და სიმწვავემ საერთაშორისო კონფლიქტების მკვლევრები ტრადიციული საკვლევი ობიექტის - სუპერ ძალების დაპირისპირების - შეცვლის საჭიროების წინაშე დააყენა. ეთნიკური კონფლიქტების სიხშირის ზრდასთან ერთად მატულობს ყურადღება ისეთი ფაქტორების მიმართ, რომელიც ხელს უწყობს ინდივიდის საერთო ჯგუფისადმი მიკუთვნილობის განცდის ფორმირებას, მის მიერ საერთო მიზნების აღქმა-გაცნობირების პროცესს და შედეგად უზრუნველყოფს მის მზაობას იბრძოლოს ამ ფასეულობების დასაცავად. ეთნო-ნაციონალური კონფლიქტების სიმწვავის გათვალისწინებით იზრდება დაინტერესება აგრეთვე იმ ხერხების მიმართ, რომელთა საშუალებითაც ყალიბდება, მტკიცდება და გადაეცემა იდენტობის მარკერები გარკვეული მნემონიკური ერთობის წევრებს. 

ბოლო დროს განსაკუთრებით იმატა ,,ტემპერტურამ“ აშშ-სა და ირანს შორის. მნიშვნელოვან საკითხად იქცა ის, თუ ვისი გავლენის ქვეშ მოექცევა ანკარა. თურქეთი კი  სულაც არაა გულგრილი მეზობლების მიმართ,  მათ თითქოს მარჯვნივ გაიხედეს სხვადასხვა მიზეზების გამო: ევორკავშირის ამდენი უარის შემდგომ, ამერიკასთან დაპირისპირების ერაყში შეჭრის, ისრაელთან უთანხმოების გამო;  რასაც თან დაერთო  თურქულ პოლიტიკაში მოძალებული ისლამური სეკულარიზმი. ეს მიმართებები, რასაკვირველია, ახდენს  შესაბამის გავლენას თურქეთის ურთიერთობებზე აშშ-სთან და  ირანთან. თითქოს ერთგვარი გამოწვევაა აშშ-სათვის, რომელსაც თურქეთთან სტრატეგიული და სამხედრო კავშირი აქვს. თუმცა, გამოწვევაა იმდენად, რამდენადაც მათ გაურთულდათ ურთიერთობა ერაყის გამო.  თურქეთს ეშინოდა  ქურთების სეპარატიზმის, მიიჩნევდა , რომ მოუწევდა დროში გაწელილი ომის წარმოება PKK -ს მეამბოხეებთან, ის წინააღმდეგი წავიდა აშშ-ს ერაყში ინეტერვნეციაზე იმ გათვლით, რომ შეჭრა შექმნიდა დესტაბილიზაციას მის სამხრეთ მხარეებში. შედეგად, წინასწარი განლაგების დროს 2003 წელს თურქეთმა არ დართო ნება ამერიკულ ნაწილებს არც გადაზიდვის და არც ტერიტორიის გამოყენებისათვის.

მოლდავეთი მდებარეობს სამხრეთ-აღმოსავლეთ ევროპაში, დასავლეთით ესაზღვრება რუმინეთი, აღმოსავლეთით უკრაინა. ფართობი შეადგენს 33 700კმ2.-ს. გეოგრაფიული მდებარეობიდან გამომდინარე ქვეყანა იწვევს როგორც რუსეთის, ისე ევროკავშირისა და მისი პარტნიორების ინტერესს. მიუხედავად ტერიტორიული სიმცირისა მოლდავეთის ტეიტორიაზე მდებარეობს ორი ავტონომიური ერთეული: „გაგაუზია“ და „დნესტრისპირეთი“ (ე.წ. „დნესტრისპირეთის მოლდავური რესპუბლიკა“- დმრ, ფართობი 4 163 კმ2). ამ დროისათვის კონფლიქტური სიტუაცია შექმნილია ამ უკანსაკნელსა და მოლდავეთის ცენტრალურ ხელისუფლებას შორის. კონფლიქტი, იმ სახით როგორითაც იგი დღესაა წარმოდეგნილი ოფიციალურად 1991 წელს დაიწყო და მიუხედავად მრავალგზის მცდელობისა, როგორც ქვეყნის შიდა აქტორების, ისე გარე ძალების მიერ, პრაქტიკული გადაწყვეტა ვერ ხერხდება და ინარჩუნებს ე.წ. „გაყინული კონფლიქტის“ სტასუსს. 

კონფლიქტი  დნესტრისპირეთის  რეგიონში  წარმოადგენს „გაყინულ“ კონფლიქტს, რომელმაც  ძალალდობრივი  ხასიათი  მიიღო  1992  წელს, როდესაც ეთნიკურ  და  ენობრივ  ნიადაგზე  ერთმანეთს  დაუპირისპირდნენ  მოლდოვური  და  დნესტრისპირეთის შეიარაღებული  ძალები. 1993  წლიდან  იწყება  მედიაციის  პროცესი  ეუთოს(ევროპის  უსაფრთხოებისა  და  თანამეგობრობის  ორგანიზაცია), რუსეთისა და  უკრაინის  დახმარებით.  მოლაპარაკებების  პროცესი  აქტიურ  ფაზაში  შევიდა  2002  წელს, როდესაც  მედიატორებმა  დაპირისპირებულ  მხარეებს  შესთავაზეს  კიევის  დოკუმენტი,რასაც  არ  მოჰყოლია  საკითხის  საბოლოო გადაწყვეტა, რადგან  დაპირისპირებულ  მხარეებს  შორის  ვერ  მოხერხდა  შეთანხმება  კომპრომისულ  გადაწყვეტილებებზე  პოლიტიკური  სტატუსის  შესახებ. 2007  წლიდან  მედიაციის  პროცესში  აქტიურად  ჩაერთო  ევროკავშირი, როდესაც  რუმინეთი  გახდა  მისი  წევრი  და  დაუმეზობლდა  მოლდოვას.